1: Okaleczona gniewem i łzami stale dozującymi ból

Skomentuj i zaobserwuj

          Wparowała do pokoju niczym huragan, potykając się przy tym o porozrzucane rzeczy współlokatorki. Rozsunęła żaluzje powodując prześwit promieni słonecznych, które rozświetlały wnętrze czarnego pokoju, urządzonego w mrocznym stylu. Jasnooka nie lubiła kolorowych, pstrokatych rzeczy, bowiem uważała, że jej życie jest zbyt szare, aby mogła cieszyć się kolorami tęczy. Być może po prostu nie potrafiła, nie sprawiało jej to radości. W dzieciństwie wolne chwile przesiadywała w koncie różowego pokoju zabaw, w którym rozchodziło się echo dziecięcych śmiechów. Izabella tak na prawdę nigdy nie trzymała w dłoni lalki barbie czy wypchanego pluszem misia. Odrzucała zabawki, odtrącała dzieci, które próbowały ukazać jej piękno beztroskiego życia. Jej świat stracił barwę, sens zaginął, tak jak cele, marzenia czy spokojne noce. Wkroczyła w mroczny okres, przepełniony rozczarowaniem, bólem, łzami. Podkulała nogi pod samą brodę, chowała twarz w dłonie i myślami wracała do przeszłości. Do dni, które tryskały euforią, mimo że nie było ich wiele, ona nadal pamiętała z nich każdy, najdrobniejszy detal.
- Wyżej tatusiu! Rozbujaj mnie tak, abym paluszkiem dotknęła białej waty na niebie - krzyczała, radośnie wyciągając dłonie ponad sobą.
- Słoneczko to są chmury. Kiedy człowiek się smuci właśnie stamtąd pada deszcz. Aniołowie płaczą, zadręczając się ludzkim cierpieniem. Przyznasz sama, że kiedy na podwórku jest ponuro twarz diametralnie ci się smuci - uśmiecha się do córeczki, wskazując niebieskie obłoki. Tego dnia była przepiękna, słoneczna pogoda. Rzadko kiedy zdarzało się, aby w połowie stycznia śnieg zaczął topnieć przez dodatnią temperaturę. W tle rozchodziły się chóralne śpiewy ptaków. Lekki podmuch wiatru rozwiewał kosmyki włosów opadające na twarz dziewczynki.
- A co się dzieje, gdy sypie śnieg? - dopytuje, wyraźnie zaciekawiona opowieściami rodzica. 
- Aniołowie urządzają sobie piżama party i uderzają się wzajemnie poduszkami, z których wypadają drobniutkie piórka - odpowiada rozbawiony swoim stwierdzeniem. 
- Więc jeśli jest burza, to grają na garnczkach? - zadziwiona marszczy czoło. Brunet wybucha niepohamowanym śmiechem. 
- Można tak powiedzieć. Często również denerwują się na ludzi, którzy wyrządzają zło. 
- To jest bezsensu! - oburzona krzyżuje ramiona na piersi. 
- Ale co? - zaskakuje go postawa córki. 
- Wszystko tatusiu. Aniołowie płaczą, złoszczą się, ale nie oczekują od nikogo pomocy. Jak mamy im jej udzielić, skoro nie ma ich wśród nas? 
- Kiedy człowiek się rodzi, na świat wraz z nim przybywa jego anioł stróż. Jego zadaniem jest czuwanie nad powierzoną osobą, zapewnienie mu bezpieczeństwa, jednak nie mogą ingerować w życie ludzkie. Podpowiadają co jest dobre, a co złe. Dla nich szczęściem jest każdy uśmiech, radość bliźniego oraz to, że takie malutkie dziewczynki jak Ty, każdego dnia budzą się z promienną twarzą - muskularny facet pomaga zejść dziewczynce z huśtawki i chwytając za rączkę prowadzi do domu. Rozpiera go duma, że ma tak mądre dziecko, jednocześnie nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo w przyszłości je zrani. 
                Kiedy pan Alex Brown miał pracę, dbał o rodzinę. Z czasem popadał w długi, uważając alkohol za jedyny ratunek. Każdego dnia wyniszczał go. Sprawiał, że z godziny na godzinę powstawał tyran, który zapragnie zniszczyć wszystko, co niegdyś było dla niego najważniejszym. Po śmierci rodziców siedmioletnie dziecko trafiło do domu dziecka. Gdy stała się pełnoletnia, musiała sama zadbać o siebie. Pani Norma, życzliwa, czterdziestopięcioletnia wychowawczyni zaapelowała, że co miesiąc będzie wpłacać jej tak zwane kieszonkowe. Bogata kobieta od dwóch miesięcy regularnie przelewała wysoką sumę pieniędzy. Zżyła się z sierotą, pokochała. Taylor Gomez postanowiła również się usamodzielnić, więc zamieszkała w domu wykupionym przez jej rodziców, a spłatą wszelakich rachunków zajmowała się sama. Pewnego dnia spotkała Izabellę Brown, której zaproponowała wprowadzenie się. Od tego czasu dziewczyny bardzo się ze sobą zaprzyjaźniły. Jedna drugą traktuje niczym rodzoną siostrę. Tay, bogaczka z pełnej, kochającej rodziny próbowała uwolnić prawdziwe oblicze współlokatorki. Iza, zniszczona przez życie sierota, która nie ukazuje prawdziwej twarzy. Skrywa miłą, opiekuńczą osobę pod maską chamskiej, zarozumiałej zołzy.
- Wstawaj śpiochu! - skacząc po łóżku, uderzała koleżankę poduszką.
- Juu-uż, minutka - mruczała pod nosem, machając dłońmi. Gdy ciemnowłosa niefortunnie stanęła na skraju łóżka, z impetem runęła na ziemię.
- Auuć.. - skomlała leżąc na ziemi z uniesionymi nogami, przypominając literę "L".
- Jak chcesz, to potrafisz zamilknąć - nieświadoma, iż upadek była oznaką ciszy, wstała i rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej wzrok utkwił na leżącej Gomez. W ułamku sekundy wybuchnęła gromkim śmiechem, którego echo odbiło się na cały, dwupiętrowy budynek.
- A tobie co? - zapytała zaciskając zęby, przez które wydobywał się nieposkromiony, rozbawiony jęk.
- Nic! Tak sobie kurwa leżę - poddenerwowana syknęła.
- Spoko. Pójdę się odświeżyć - odpyskowała i zaspana ruszyła do toalety.
- Zołza!! - ryknęła podnosząc się.
- Poproszę tosty! - zaśmiała się.
              Letnia woda zmywała pot z ciała kobiety. Przypominała sobie noc, a w szczególności sen. Dlaczego to jej wszystko musiało się przydarzyć? Czemuż to nie może być taka, jak Taylor? Każdego dnia zazdrości jej coraz bardziej, widząc brązowe tęczówki błyszczące od szczęścia, gdy odwiedzą ją rodzice. Założyła bawełniane, szare leginsy, czarny T-shirt z krzyżem oraz wysokie creepersy. Rozczesała długie blond włosy, podkreśliła oczy tuszem i czarną kredką. Widząc zarozumiałą dziewczynę, sarkastycznie się uśmiechnęła. Jest silna, mimo wszystko nadal oddycha, walczy o lepsze jutro. Wolnym krokiem ruszyła do kuchni.
- Jednak posłuchałaś - uśmiechnęła się triumfalnie, przygryzając tosta.
- Złotko, znasz granicę mojej dobroci - dumna bąknęła.
- Zapowiada się niezła biba u Scotta. Idziemy prawda? - zapiszczała podekscytowana, przerywając ciszę. Wysoki, dobrze zbudowany blondyn, który wyglądem przypomina greckiego boga wojny, to Scott Lewis - chłopak Tay. Domówka u niego zawsze była organizowana z hukiem, niczym  "Project X". Na imprezy Scottiego często wdzierała się banda nieproszonych gości. Nikt nie potrafił im się przeciwstawić. Ich widok przerażał każdą przypadkowo napotkaną osobę, a jednocześnie przyciągał tłum lasek, które przylatywały jak ćma do ognia. Wydawało się, że mogą mieć każdą - jeżeli nie po dobroci, to siłą.
- Bądź gotowa na 20:00, Scott po nas wpadnie - z rozmyśleń wyrwał ją piskliwy głosik koleżanki, która zniknęła za drewnianymi drzwiami.  Ubrała na siebie kaszmirowy sweterek i ruszyła do pobliskiego sklepu po paczkę papierosów. Nie lubiła tam chodzić, ponieważ market umiejscowiony jest za parkiem, w głębi lasu.
- Po jaką cholerę ktoś w puszczy stawia budynek!- mruknęła zdenerwowana, gdy przyjęła na twarz kolejny cios gałęzi.
Pchnęła metalowe drzwi i szybkim krokiem ruszyła do działu z używkami. W środku panowała dziwna cisza. Mijając przerażoną kasjerkę dziewczyna poczuła, że coś się święci. Oprócz niej i dwójki wytatuowanych mężczyzn, nikogo więcej nie było.
- Kurwa - burknęła, kiedyś ktoś na nią wpadł. Siła z jaką odbiła się od kolesia była na tyle mocna, że blondyna straciła równowagę i upadła na pośladki. On nawet nie drgnął, stał niewzruszony i zapatrzony w nią.
- Liam, miło mi - zaśmiał się, stawiając ją na równe nogi.
- Aha, super - przewróciła oczami i podążyła do kasy. Usłyszała cichy pisk, a po chwili ujrzała jak kędzierzawy chłopak dobiera się do przerażonej rudowłosej. Bez zastanowienia zareagowała, odpychając go z całych sił. Brunet lekko się zachwiał, ale nie upadł.
- Co do cholery! W bohaterkę się bawisz? - prasnął rozzłoszczony.
- Czego od niej chcecie? - pewna siebie rzekła. Ukrywała narastający strach, przejęła kontrolę nad wszelakimi uczuciami, których nie ukazywała. Skoro rabują sklep to niech robią swoje, a nie gwałcą bezbronne osoby.
- Nie takim tonem skarbie.. Przyszliśmy się tylko zabawić - wolnym krokiem zbliżył się, oparł swoje czoło o jej. Stali w bez ruchu, lecz nagle z impetem przywarł ją do ściany, zacisnął mocno nadgarstki, tak, że ramiona dziewczyny uniesione były ponad jej głowę. Oblizał wargi, przygryzając je lekko. Oddech niebieskookiej był przyśpieszony, serce biło jak bomba przed samym wybuchem. Ciało zaczęło drżeć, zdała sobie sprawę, że cholernie ją przeraża.
- Boisz się? - lekko przekręcił głowę i zderzył się z jej spojrzeniem. Nie odpowiedziała.. Zaczęła płakać, łza za łzą wypływały z oczu, jak wtedy. Przeszłość powróciła, a wydawało się, że można z nią wygrać. Poczuła jak chłopak zaczyna całować jej szyję.
- Przestań! Proszę! Przestań! - skomlała, łapczywie nabierając powietrza. Schodził niżej, czuła zaciskające się zęby w okolicach obojczyku. Próbowała go odepchnąć ale na marne. Zmienił strategię i teraz jedną ręką trzymał obolałe nadgarstki dziewczyny, a drugą naciskał przez materiał pierś.
- To boli! - popadła w histerię, policzka coraz bardziej robiły się wilgotne. Chce jej zrobić to samo co ojciec. Im wszystkim tylko jedno w głowie. Po chwili mężczyzna z tatuażami na ciele oderwał się od niej i z agresją krzyknął w kierunku pracownicy, która włączyła alarm.
- A to dziwka! Zadzwoniła po psy! - uderzył niewysoką kobietę, która zsunęła się na podłogę.
- Spadamy! - wrzasnął do kolegi, który tuż za nim wybiegł ze sklepu. Izabela stała zdezorientowana, wystraszona. Jej ciało zamarło, zdrętwiało, poczuła bezsilność jak w dniu śmierci ojca. Zabrała paczkę papierosów i zostawiając kasę na ladzie, wybiegła z lokalu. Przestraszona ruszyła pędem do mieszkania. Z nieba zaczęły spływać krople. Jedna, druga - aż w końcu rozpętała się ulewa. Aniołowie płaczą, jej strażnik kopnął ją w dupę, jak rodzice. Zapatrzona uderzyła w kolejną, przypadkową osobę - upadła, ale szybko stanęła na równe nogi. Zaczęła biegnąć dalej, obawiając się, że to może być ON. Poczuła, jak ktoś otula ją od tyłu, przytrzymując by nie uciekła.

       

"Hipotermia, zimny wiatr rozwiewa szlak po niespełnionych marzeniach gdzieś tam głęboko na dnie mojego zmarzniętego serca, a ja nie umiem znaleźć w sobie światła, nawet w świetle dnia"

***

Dziękuję bardzo za tyle miłych komentarzy.

Za wszystkie wyświetlenia i twarzyczki w obserwujących.
Od razu informuję, że nie zawsze będzie tutaj kolorowo.
Wkroczyłeś w ciemną sferę bloga, w którym ból, krew, łzy, smutek to codzienność.
Ten dział jest bardziej "informacyjny" - opowiada o życiu Izabeli, o tym jak poznała Tay.
Chciałabym abyście o głównej bohaterce wiedzieli tyle, co ja. Potem przejdziemy do konkretów.
Oczywiście zaostrzyłam zakończenie, aby nie było nudno i smętnie.
Jak myślicie, na kogo wpadła dziewczyna? 

Pozdrawiam.